Danilo Pérez (Panama, 1966) begon op 3-jarige leeftijd piano te spelen en vanaf zijn 7de studeerde hij klassieke piano, in de salsaband van zijn vader speelde hij drums en synthesizer. Hij vertrok naar de VS om elektronica te studeren maar in 1985 wisselde hij naar de muziekstudie aan het vermaarde Berklee College of Music. Daarna werkte hij met musici als Jon Hendricks, Paquito D’Rivera, Terenche Blanchard en Claudio Rothi, van 1989 tot 1992 was hij lid van Dizzy Gillespie’s United Nations Orch. Sinds 1993 is hij actief als orkestleider, dit is zijn 15de album en alweer het 4de op het Mack Avenue label.

Behalve pianist en componist is Danilo ook humanitair actief, hij gelooft dat een verenigd wereld perspectief voor de kunst en de sociale gerechtigheid de middelen zijn om de mensheid in harmonie voorwaarts te sturen. Met “Crisálida”(cocon) heeft hij zijn Global Messengers bijeen geroepen, ze bestaan uit verscheidene begaafde afgestudeerden van het Berklee Global Jazz Institute die door Danilo worden begeleid, ze komen uit Palestina, Griekenland, Jordanië, V.S., Chili, Cuba en Panama. Het Detroit Festival of Jazz was actief als ondersteuning van “Crisálida”, het bevat twee suites “La Murella”(Glazen Muren) en “Fronteras”(Grenzen). De instrumentatie verschilt per nummer maar als basis is er behalve de piano van Pérez, een Griekse laouto (luit), viool en cello, af- en-toe een fluit, vocalisten die zingen/spreken in verschillende talen en veel percussie instrumenten.

La Muralla begint met “Rise from love”, we horen het Kalesma Children’s Choir, Farayi Malek (vcl), Vasilis Kostas (laouto), Layth Sidiq (viool, stem), Naseem Alatrash (cello), Faris Ishaq (ney flute), Román Diaz (batá) en Tareq Rantisi op verschillende percussie instrumenten). Het is een lieflijke melodie. Op “Monopatia” horen we grotendeels dezelfde bezetting, echter geen kinderkoor maar wel Patricia Zárate Pérez (gesproken woord). Lichtvoetig pianospel en een sprookjesachtige sfeer ondersteunt door viool en cello, ontroerend. In “Muropatia”(samengesteld uit muro (muur) en pathy (stoornis, kwaal) wordt de sfeer wat grimmiger en wordt het tempo verhoogd.

De Fronteras Suite begint met “Adrift” dat handelt over een Mexicaanse moeder die probeert zich te herenigen met haar dochter na 20 jaar uit elkaar te zijn geweest. De muziek is navenant met veel drama. Dat is ook het geval met “Al-Musafir Blues”, over een jonge man uit Palestina die zijn weg probeert te vinden naar de VS om daar te studeren en uiteindelijk zijn biologische moeder vindt. Zo opgeschreven komt het allemaal nogal pathetisch over, maar het gaat tenslotte om de muziek en die is prachtig. Dus vergeet alle verhalen en geniet van de wonderbaarlijke klanken die Danilo Pérez en zijn uitgebreide gezelschap hier laat horen, Pérez heeft allang met zijn carrière bewezen dat hij een uiterst begaafd pianist/componist is en in deze bijzondere samenstelling met viool, cello en diverse exotische instrumenten laat hij dat opnieuw horen. Een heel bijzonder album waarop moeilijk een etiket is te plakken maar dat maakt niet uit, nogmaals het is de muziek waarom het draait en die staat als een huis !

Jan van Leersum.